Świat prawosławny jest wspaniały.Wiele krajów i narodów jest oświetlonych swoim światłem. Wszyscy oni są jednym Kościołem ekumenicznym. Ale w przeciwieństwie do katolickiego świata, podporządkowanego papieżowi, jednemu władcy, Kościół powszechny dzieli się na niezależne - lokalne lub autokefaliczne kościoły, z których każdy ma samorządność i niezależność w rozwiązywaniu głównych problemów prawnych i administracyjnych.
Zanim zaczniesz mówić o tym, co to znaczyautokefaliczny Kościół prawosławny, należy rozważyć termin "autokefalię". Pochodzi od greckiego słowa, składającego się z dwóch korzeni. Pierwszy z nich jest tłumaczony jako "sam", a drugi - "głowa". Nietrudno się domyślić, że ich wspólne użycie może oznaczać "samozwańcze", co oznacza najpełniejsze zarządzanie całym życiem wewnętrznym Kościoła i jego niezależnością administracyjną. Te autokefaliczne kościoły różnią się od autonomicznych kościołów, które podlegają pewnym prawnym ograniczeniom.
Kościół ekumeniczny dzieli się na lokalny(autokefaliczny) nie na zasadzie krajowej, ale na zasadzie terytorialnej. Podział ten opiera się na słowach apostoła Pawła, że w Chrystusie nie ma podziału ludzi ani na narodowość, ani na ich status społeczny. Wszyscy ludzie tworzą pojedynczą "stado Boga" i mają jednego Pasterza. Ponadto niezaprzeczalną wygodą jest terytorialna zgodność autokefalicznych kościołów z politycznymi i administracyjnymi granicami państw.
Aby w pełni scharakteryzować istotęautokefalię, należy bardziej szczegółowo rozważyć prawa przysługujące przez autokefaliczne kościoły. Najważniejszym z nich jest prawo do zaopatrzenia i wybrania głowy kościoła z własnymi biskupami. W tym celu nie ma potrzeby koordynowania tej lub innej kandydatury z przywódcami innych lokalnych kościołów. To jest najważniejsze, jakie są różnice między autokefalicznymi i autonomicznymi kościołami. Te ostatnie są kierowane przez kapłanów wyznaczonych przez ten kościół, który przyznał im autonomię.
Ponadto, kościoły lokalne są uprawnioneniezależnie publikują własne karty. Działają, oczywiście, tylko na terytorium kontrolowanym przez ten kościół. Pytania dotyczące organizacji i zarządzania Kościołem są również rozwiązywane wewnętrznie. Najważniejsze z nich są przekazywane lokalnym radom.
Autokefaliczne kościoły mają prawo do niezależnościpoświęcić święty cud przeznaczony do użytku w kościele. Kolejnym ważnym prawem jest możliwość kanonizacji własnych świętych, kompilacja nowych liturgicznych obrzędów i śpiewów. Ostatni punkt ma tylko jedno zastrzeżenie - nie powinny wykraczać poza dogmatyczne nauki przyjęte przez Kościół ekumeniczny.
W rozwiązywaniu wszystkich problemów administracyjnychnatura lokalne kościoły mają pełną autonomię. To samo dotyczy kościelnego sądu, prawa do zwoływania lokalnych rad i zdolności do inicjowania zwołania Rady ekumenicznej.
Ograniczenia praw lokalnych kościołównapędzany zasadą jedności Kościoła. Postępując w ten sposób, wszystkie autokefaliczne kościoły są identyczne ze sobą i są podzielone geograficznie, ale nie dogmatycznie, a nie różnicami w kwestiach dogmatycznych. Podstawową zasadą jest prawo tylko Kościoła Ekumenicznego do interpretowania dogmatów religijnych, pozostawiając niezmienioną istotę wiary prawosławnej.
Ponadto decyzja najważniejszej kanonicznejkwestie wykraczające poza prawne ramy lokalnych kościołów i są zarządzane przez rady ekumeniczne. Również konstrukcja życia liturgicznego w autokefalii powinna być ogólnie akceptowana i zgodna z ustawami przyjętymi przez rady ekumeniczne.
Historia powstania lokalnych kościołów odchodzizakorzenione w czasach apostolskich, kiedy uczniowie Jezusa Chrystusa przez Jego słowo poszli do różnych krajów, aby nieść ludziom ewangelię świętej Ewangelii. Kościoły założone przez nich, z racji ich terytorialnej izolacji, miały niezależność od innych kościołów założonych w tym samym czasie. Stolice i główne miasta rzymskich metropolii stały się ośrodkami życia religijnego takich nowotworów.
Kiedy chrześcijaństwo stało się państwemreligia, zaczęła aktywnie porządkować życie lokalnych kościołów. Ten okres historyczny (IV-VI wiek) nazywany jest erą Soborów Ekumenicznych. W tym czasie opracowano i przyjęto podstawowe przepisy regulujące prawa do autokefalicznych kościołów i ustalono ramy ich ograniczania. Na przykład dokumenty II Soboru Powszechnego stwierdzają niedopuszczalność rozszerzenia autorytetu biskupów regionalnych na terytoria spoza ich lokalnych kościołów.
To dokumenty opracowane przez te Rady ekumeniczne pozwalają nam jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie o znaczenie autokefalicznego kościoła i uniknąć dwuznacznych interpretacji.
Przyjęto także ustawę, która mogłastworzyć nowy niezależny kościół autokefaliczny. Opiera się na zasadzie: "Nikt nie może dać więcej praw, niż ma sam". Na tej podstawie nowy autokefaliczny kościół może być utworzony przez biskupa Kościoła ekumenicznego lub przez biskupa już istniejącego i prawnie uznanego lokalnego. W ten sposób podkreślono ciągłość władzy biskupiej od autorytetu apostolskiego. Odtąd zaczęła obowiązywać koncepcja "kościoła macierzystego" lub kościoła kiriarchalnego. Jest to prawna nazwa kościoła, którego biskupstwo utworzyło nowy lokalny (autokefaliczny) kościół.
Jednak historia zna wiele przypadków ich naruszeniaustalone zasady. Czasami władze państwowe ogłaszały, że kościoły w ich krajach są autokefaliczne, a czasem lokalne episkopaty arbitralnie opuściły najwyższą władzę i, po wybraniu prymasa, ogłosiły niepodległość. Należy zauważyć, że w większości przypadków istniały obiektywne powody takich działań.
Następnie ich kanoniczna nielegalnośćpoprawione akty prawne, choć przyjęte z pewnym opóźnieniem. Jako przykład możemy przywołać nieautoryzowaną separację w 1923 r. Polskich auto-kalifów z Rosyjskiego Kościoła Macierzystego. Ważność tego aktu została przywrócona dopiero w 1948 r., Kiedy kościół stał się autokefaliczny na podstawie prawnej. I jest wiele podobnych przykładów.
Ale prawo przewiduje przypadki, gdy są autonomiczneKościół może zerwać połączenie z macierzystym kościołem i uzyskać autokefalię. Dzieje się tak, gdy Kościół Kiriarchalny popada w herezję lub schizmę. Dokument przyjęty na miejscowej Radzie Konstantynopola, która odbyła się w 861 r., Zwany Dwukrotnie, przewiduje takie przypadki i daje autonomicznym kościołom prawo do samodzielnej segregacji.
To na podstawie tego przedmiotu i otrzymaneniepodległość w 1448 r. Rosyjska Cerkiew Prawosławna. Według jej episkopatu patriarcha Konstantynopola na soborze we Florencji popadł w herezję, zabrudzając czystość prawosławnego nauczania. Korzystając z tego, spieszyli się, aby wznieść metropolitę Jonasza w Departamencie Prymasów i ogłosić kanoniczną niepodległość.
Obecnie jest piętnaścieautokefaliczne kościoły. Wszyscy oni są prawosławnymi, więc często zadawane pytanie o to, jak autokefaliczny Kościół różni się od prawosławnego, naturalnie, samo znika. Zwyczajowo wymienia się je w kolejności dyptyku - upamiętnienia w liturgii.
Pierwszych dziewięciu rządzą patriarchowie. Wśród nich są kościoły: Konstantynopol, Aleksandria, Antiochia, Jerozolima, Rosja, Gruzja, Serbii, Rumunii i Bułgarii. Za nimi znajdują się ci, którym przewodzą arcybiskupi. Są to Cypr, Hellada i Albańczycy. Zamyka listę kościołów kontrolowanych przez metropolitów: ziemie polskie, czeskie i słowackie, prawosławny kościół autokefaliczny w Ameryce
Piąta na powyższej liście jest rosyjskakościół stał się autokefaliczny w 1589 roku. Otrzymał on swój status od Patriarchatu Konstantynopola, od którego zależał do 1548 r., Kiedy rada biskupów rosyjskich wybrała metropolitę Jonasza na głowę kościoła. Dalszy rozwój rosyjskiej potęgi gospodarczej i militarnej pomógł wzmocnić władzę polityczną, wojskową i religijną naszego kraju. W rezultacie Patriarchat Wschodni uznał Rosję za piąte miejsce "zaszczytne".
Bardzo ważnym punktem jest zadeklarowanyoraz równość wszystkich autokefalicznych kościołów obserwowanych w praktyce komunii interchurch. Przyjęty w katolicyzmie dogmat, że papież jest namiestnikiem Chrystusa i że w rezultacie jest nieomylny, jest absolutnie nie do przyjęcia w prawosławiu. Ponadto roszczenia Patriarchatu Konstantynopola o jakiekolwiek wyłączne prawa w Kościele powszechnym są całkowicie odrzucone.
W związku z tym zasadado których rozmieszczone są porządkowe pozycje niektórych kościołów w dyptyku. Pomimo tego, że miejsca te nazywane są "stopniami honoru", nie mają one znaczenia dogmatycznego i są ustalane historycznie. W kolejności podziału miejsc, rolę odgrywaną przez starożytność kościoła, chronologiczną sekwencję uzyskiwania statusu autokefalii i politycznego znaczenia miast, w których znajdują się departamenty głównych biskupów.
Właściwe jest rozwodzenie się nad tym stanowiskiem.Rzeczy, które przybrały kształt przed 1548 rokiem, czyli do momentu, w którym rosyjski Kościół Prawosławny stał się autokefaliczny. Jego status w tych stuleciach można opisać następująco: Kościół autonomiczny. Wspomniano wyżej, że główną cechą autonomicznych kościołów jest brak prawa do niezależnego wyboru głowy, który jest dostarczany przez macierzysty kościół. To znacznie ogranicza ich niezależność. I jeszcze jeden ważny aspekt tej sprawy - na temat tego, kto stoi na czele autokefalicznych niezależnych kościołów prawosławnych, zależy w dużej mierze od wewnętrznej i czasami zagranicznej polityki ich państw.
W uczciwy sposób należy zauważyć, że wcześniejjak Metropolitan Jonah otrzymał tytuł metropolity Moskwy i Wszechrusi, uzależnienie Rosjan od Konstantynopola nie było zbyt uciążliwe. Tutaj odgrywał rolę geograficzna odległość od Bizancjum, naszego macierzystego kościoła. Kościoły utworzone na terenach greckich metropolii znajdowały się w znacznie gorszej sytuacji.
Kościoły autonomiczne, inne niż rządzoneGłówny kapłan, wyznaczony przez macierzysty kościół, był zobowiązany do skoordynowania z nią swoich statutów, statusów i konsultacji we wszystkich poważnych sprawach. Nie mieli prawa uświęcać świata. Ich biskupi podlegali jurysdykcji najwyższego sądu - dworu chiriarchalnego kościoła i mieli prawo budować swoje relacje z innymi tylko poprzez matkę Kościoła. Wszystko to spowodowało trudności organizacyjne, dotknęło dumy narodowej.
Historia pokazuje, że status autonomii kościołówjest zwykle tymczasowy, pośredni. Z czasem, z biegiem czasu, otrzymuje się od nich albo autokefaliczne miejscowe cerkwie, albo, tracąc nawet pozory niezależności, przekształcają się w zwykłe metropolie lub diecezje. Można znaleźć wiele przykładów.
Te dni w liturgicznych dyptykach są upamiętnionetrzy autonomiczne kościoły. Pierwszym z nich jest starożytne Synaj. Rządzi nim biskup mianowany z Jerozolimy. Następny jest kościół fiński. Dla niej Kościół Matki był Autokefalią Konstantynopola. I wreszcie, Japończycy, dla których Kiriarchal to rosyjski Kościół Prawosławny. Światło ortodoksji na wyspach Japonii sprowadził na początku ubiegłego wieku rosyjski misjonarz, biskup Nikołaj (Kasatkin), który później został kanonizowany. Za zasługi dla Kościoła był zaszczycony, aby nazywać się Równymi wobec Apostołów. Ten tytuł dany jest tylko tym, którzy przynieśli naukę Chrystusa całemu narodowi.
Wszystkie te kościoły są prawosławne. Jak absurdalne jest szukanie różnicy między kościołem autokefalicznym a ortodoksyjnym, tak absurdalne jest mówić o różnicy między autonomią a prawosławiem. Potrzeba takiego wyjaśnienia jest spowodowana często zadawanymi pytaniami na ten temat.
