Na przełomie XV-XVI wieku Europacałkowicie nowy system architektoniczny - styl renesansowy. W inny sposób, jak wiadomo, ten okres to renesans. Architektura tego czasu zmieniła się i poprawiła w wyniku połączenia i wzajemnego oddziaływania lokalnych tradycji i nowych trendów pochodzących z zewnątrz. Renesans to czas niezwykle istotnych zmian nie tylko w sztuce, ale także w sferach gospodarczych i społecznych niemal wszystkich krajów europejskich. Było to w dużej mierze spowodowane przesunięciem nacisku na szlaki handlowe, tworzenie nowych ośrodków przemysłowych i handlowych dzięki odkryciu kontynentu amerykańskiego, umocnieniu wpływów Turków na Bałkanach, radykalnym przemianom w kulturze i ideologii.
W okresie renesansu,i pogłębiona znajomość świata, zaczęli przywiązywać wielką wagę do roli człowieka w świecie i społeczeństwie. Idealną osobą jest teraz wykształcona, fizycznie silna osobowość o silnej woli, która, jeśli to konieczne, jest w stanie z całą pewnością dochodzić swoich praw, zmieniać i doskonalić świat. Nowa klasa powstała i zaczęła wzmacniać, burżuazja, która próbuje stworzyć i wdrożyć swoją ideologię. Zupełnie nowe kierunki rozwijają się w nauce, sztuce, literaturze, filozofii i, oczywiście, w architekturze. We wszystkich tych obszarach ludzie są odpychani od starożytnego dziedzictwa, co wyjaśnia falę zainteresowania i starożytną sztukę i architekturę.
Bez użycia średniowiecznej doskonałościsztuki i techniki budowlane, architektura renesansu oraz związany z tym rozwój i doskonalenie sztuki były mało prawdopodobne. Należy zauważyć, że na początku 15 wieku wpływ architektury bizantyjskiej i urbanistyki był nadal bardzo silny, co również przyczyniło się do architektury renesansu. Niewątpliwie architektura renesansowa oznaczała całkowicie nowy, całkowicie odrębny etap rozwoju architektury światowej. Zauważalny był wzrost skali budownictwa świeckiego i cywilnego, kościoły i kościoły również zaczęły wyglądać inaczej. Pragnienie architektów, którzy pracowali w XV i XVI wieku, aby kierować konstrukcję na drogę dawnych form i metod, wyrażało się w reprodukcji elementów dekoracyjnych i środków porządku.
Architektura w renesansie charakteryzowała siędokładne, akademicko poprawne połączenie i konstrukcja detali i proporcji, jak to było w starożytności. We wczesnym okresie renesansu bardzo ważną rolę odgrywały ornamenty ozdobne i ozdobne, jednak w środkowym i późnym renesansie zmniejszono rolę tych elementów.
Architektura renesansu nie rozwinęła sięrównomiernie we wszystkich krajach, nawet we Włoszech - na północy i południu kraju występowały znaczne różnice. Mianowicie - w Wenecji i całej północnej części kraju rola technik dekoracyjnych była znacznie większa.
Każde państwo w Europie miało swoje własne cechy icechy konstrukcyjne. Możliwe jest jednak prześledzenie niektórych wspólnych znaków. Na przykład, jest to odrzucenie ramowej konstrukcji kamiennej gotyckiej konstrukcji i preferencji dla nowego konstruktywnego systemu - prostej, dość elastycznej, ekonomicznej, a nawet ułatwiającej pracę architekta. Są to konstrukcje z łukami i ścianami z cegły (krzyż, skrzynia, żeglarstwo, zamknięta, kopuła i sferyczna) z częściowym wykorzystaniem drewnianych elementów w konstrukcjach belkowych płyt stropowych, w krokwiach nachylonych dachów. Do licowania cegły używamy tynku, marmuru, kamienia. Ta okładzina miała znaczenie dekoracyjno-plastyczne. A sposoby dekorowania i ozdabiania ornamentów od samego początku były powszechne w prawie wszystkich krajach.
Architektura renesansowa nie oznaczatylko stworzenie pięknej i funkcjonalnej struktury, ale także nadanie znaczenia autorowi - mistrzowi, który ma wyjątkową osobowość. W historii świata renesansowa architektura jest na zawsze wpisana nazwiskami wielkich mistrzów - Bramante, Alberti, Brunellesco, Brahmont, Delorme, Michelangelo, Herrera, Jones.
